الکترونگاتیوی چیست؟

الکترونگاتیوی شاخصی است که مشخص می کند هر عنصر چه مقدار به گرفتن الکترون تمایل دارد. این کمیت نشان می دهد که همیشه فلزات الکترون از دست می دهند ولی نافلزات الکترون می گیرند، حالا در ترکیبی مثل هیدروفلوئوریک اسید (HF) چگونه می توانیم معین کنیم که هیدروژن مثبت می شود و فلوئور منفی؟ (چون هردوی آنها نافلز هستند). ساده است، جواب با استفاده از عدد الکترونگاتیوی آنها است.  

در جدول تناوبی هرچه از بالا به سمت پایین یا از راست به چپ حرکت کنیم، الکترونگاتیوی عناصر کمتر می شود. در واقع هر عنصری که الکترونگاتیوی بیشتری داشته باشد، تمایل بیشتری به گرفتن الکترون دارد و بالعکس.  

برای مشاهده بقیه ی مطلب به ادامه ی مطلب مراجعه کنید. 

بیشترین الکترونگاتیوی در عناصر متعلق به فلوئور و کمترین میزان آن متعلق به فلز رادیواکتیوی فرانسیم است. پس می توان گفت که بدون شک عنصر فلوئور در همه ی ترکیب ها منفی و فلز فرانسیم مثبت می شوند. 

با توجه به این امر می توانیم میزان خورندگی (نه قدرت) یک اسید یا باز را مشخص کنیم. هرچه آنیون اسید الکترونگاتیو تر باشد خورنده تر است و هرچه کاتیون باز الکترونگاتیوی کمتری داشته باشد، خورنده تر می باشد. 

با نگاهی دقیق به جدول الکترونگاتیوی عناصر در می یابیم که در اسیدها به ترتیب هیدروفلوئوریک اسید (HF)، هیدروکلریک اسید (HCl)، هیدروبرمیک اسید (HBr) و هیدروآیدودیک اسید (HI) خورنده ترین اسیدها می باشند (در میان اسیدهای ساده که از یون مثبت هیدروژن و یون منفی تکی تشکیل شده اند). 

در میان بازها هم به ترتیب فرانسیم هیدروکسید (FrOH)، سزیم هیدروکسید (CsOH)، ربیدیم هیدروکسید (RbOH)، پتاسیم هیدروکسید یا پتاس سوز آور (KOH)، باریم هیدروکسید (BaOH)، رادیم هیدروکسید (RaOH) و سدیم هیدروکسید یا سود سوز آور (NaOH) بیشترین میزان خورندگی را دارند (در میان بازهای ساده که از یون هیدروکسید منفی و یون مثبت تکی تشکیل شده اند).  

جدول الکترونگاتیوی عناصر: